Łyżwiarstwo jest zimową dyscypliną sportową, które polega na jak najszybszym pokonaniu określonego dystansu na lodzie. Historia łyżwiarstwa szybkiego sięga XIX wieku. Pierwsze zawody w tej dyscyplinie zostały rozegrane w Holandii w 1801 roku. Łyżwiarstwo szybkie początkowo było najbardziej popularne w krajach skandynawskich. Ujednolicenie zasady ścigania oraz długości dystansów łyżwiarstwa szybkiego nastąpiło w 1892 roku, wraz z powstaniem Międzynarodowego Związku Łyżwiarstwa. Łyżwiarstwo figurowe zadebiutowało na igrzyskach olimpijskich w 1924 roku na igrzyskach w Chamonix.
Historia łyżwiarstwa szybkiego
Natomiast, jeżeli chodzi o łyżwiarstwo szybkie w wykonaniu kobiet, to pierwszy raz pojawiło się ono w 1936 roku. W program igrzysk olimpijskich zostało to wpisane dopiero w 1960 roku. Bardzo ciekawym tworem, który wykształcił się z łyżwiarstwa szybkiego, jest wyścig tzw. short track, który cechuje się bardzo krótkim dystansem. Status short tracku, jako odrębnej dyscypliny został zaakceptowany przez Międzynarodowy Związek Łyżwiarstwa w 1967 roku, ale oficjalnie zawody z tej dyscypliny rozpoczęły się w 1976 roku. Jeżeli chodzi o igrzyska olimpijskie to po raz pierwszy short track miał miejsce w Albertville w 1992 roku.
Gdzie łyżwiarstwo szybkie jest popularne
Łyżwiarstwo szybkie cieszy się ogromną popularnością w szczególności w krajach skandynawskich oraz krajach Europy Środkowej. Można to zauważyć przede wszystkim w wynikach reprezentantów tych krajów. Łyżwiarstwo szybkie jest dyscypliną zimową, która wymaga od zawodnika niebywałej kondycji oraz umiejętności poruszania się na lodzie. Sportowiec, który uprawia łyżwiarstwo szybkie nazywa się panczenistą. Łyżwiarze startują w parach i każdy z nich jedzie na zmianę po torze zewnętrznym i wewnętrznym. W przypadku zawodników liczy się czas pokonania toru, a nie wzajemna eliminacja. Światową czołówkę w łyżwiarstwie szybkim zajmują obecnie zawodnicy pochodzący z Holandii.
Konkurencje w łyżwiarstwie szybkim
W obrębie łyżwiarstwa szybkiego wyróżnia się pięć konkurencji. Pierwszą z nich jest wyścig drużynowy, który jest najnowszą konkurencją wprowadzoną na igrzyskach olimpijskich w 2006 roku. W każdym wyścigu rywalizują dwie trzyosobowe drużyny. Jeżeli chodzi o kobiety to wyścig składa się z sześciu okrążeń, natomiast u mężczyzn jest ich osiem. Kolejną kategorią jest sprint, są to zawody dwudniowe, które polegają na pokonaniu przez zawodnika w każdym dniu dystansu 500 i 1000 m, jednego dnia na torze wewnętrznym, drugiego na zewnętrznym. Najstarszą formą zawodów jest kombinacja, gdzie zawodnicy przejeżdżają kolejno dystanse 500 m, 1500 m, 5000 m i 10000 m. Wygrywa zawodnik z najlepszym czasem ze wszystkich czterech przejazdów, Kolejną konkurencją są pojedyncze dystanse, które są osobnymi zawodami dla poszczególnych dystansów. U kobiet jest to 500 m, 1000 m, 1500 m oraz 3000 m, natomiast u mężczyzn 500 m, 1000 m, 1500 m, 5000 m oraz 10000 m. Ostatnią konkurencją jest maraton, który rozgrywany jest na ekstremalnie długich dystansach, na hali jest to długość ok. 40 km, natomiast na torze naturalnym wyścig ten może sięgnąć nawet 200 km.
